Ήρθαν! Ήρθαν τελικά! Ήρθαν μα άργησαν 34 χρόνια.
Δυστυχώς για δαύτους αυτό που τόσα χρόνια έφτυνε το Στέκι στο Βιολογικό έχει ριζώσει για τα καλά στα μυαλά μας και τις σκέψεις μας, στις καρδιές και τα αισθήματα μας.
Το πρωινό της παρασκευής 31 δεκεμβρίου δε πρόκειται να πάρει τις αμέτρητες στιγμές που ζήσαμε στο πιο όμορφο μέρος της θεσσαλονίκης. Δε γίνεται να γκρεμίσει ότι τόσα χρόνια έχτισε απάκρη σε άκρη αυτός ο χώρος. Απλά έγινε η αφορμή να θυμηθούμε όσα περάσαμε πάνω και κάτω από τη σκηνή του. Όσες και όσους γνωρίσαμε εντός και πέριξ του. Όσα είπαμε, όσα ήπιαμε, ότι τραγουδήσαμε, τι ουρλιάξαμε, πόσο χορέψαμε, πόσο ιδρώσαμε και τι υποσχόμασταν στους εαυτούς μας κάθε φορά που τα ηχεία σταματούσαν, μα οι μουσικές βούιζαν ακόμα στα αυτιά μας.
Να μη σταματήσουμε να μισούμε αυτό τον κόσμο που μισεί τη ζωή.
Να μη σταματήσουμε να εκφράζουμε με κάθε τρόπο και μέσο τις αγωνίες μας, τους προβληματισμούς μας, τα θέλω μας και τα πιο τρελά όνειρα μας.
Να κάνουμε πράξη κάθε μας στίχο και ας πατάει ενίοτε πάνω σε ξεκούρδιστες μελωδίες και άρρυθμους χτύπους.
Τους χαλούσε, τους χαλάει και θα τους χαλάει. Γι αυτό ήρθαν.
Εμείς την περιμέναμε τη μέρα αυτή.
Αυτοί δε ξέρουν τι τους περιμένει…
Δύναμη και κουράγιο στα αλάνια του Βιολογικού.
Υπομονή και επιμονή σε όλους και όλες που δε σιωπούν, δε σταματούν και πράττουν.
Αυτοοργάνωση, Αλληλεγγύη, Αξιοπρέπεια, Αντιφασισμός και πανκ για μια ζωή.
Κουφάλες!
